Nieuwjaarswens: Jezelf zien is meer, dan alleen in de spiegel kijken

• Featured
• in Belangrijk nieuws, Nieuws

Het is een bijzonder jaar om op terug te kijken. 2022 zal in de boeken gaan vol hoogte en dieptepunten. Persoonlijk heb ik het gevoel dat we zwaar terug in de tijd zijn gegaan. Niets is vanzelfsprekend meer, waar je juist verwacht dat we juist veel van het verleden geleerd zouden hebben. Vrijheid van meningsuiting, gelijke rechten voor eenieder…..we zetten als wereld hierin grote stappen terug. Hopelijk gaan de ogen in 2023 bij vele mensen open en kunnen we weer richting een positieve en veilige samenleving waar eenieder gewaardeerd, herkend en erkend wordt.

In 2022 heb ik in veel gemeenten voor veel verschillende sportverenigingen de Cursus “Pedagogisch Handelen binnen de Sport’ mogen geven en ook voor 2023 staan er veel cursussen op het programma. Het wegzetten van een veilig en positief sportklimaat staat hierin compleet centraal. Als ouder met twee sportende kinderen, gun ik mijn kind enkel en alleen ontzettend veel plezier in de sport die zij beoefenen. Waarin zij herkend en erkend worden als individu en waar ze leren een positieve rol te spelen in de teamsport die zij uit beoefenen. Dat ze leren hun teamgenoten te allen tijde te supporteren, te helpen en samen te genieten van de stappen die zij zowel als persoon als team zetten. Dat zij erkend en herkend worden waar zij in hun ontwikkeling zitten en daarin gesteund en geholpen worden…..Ik zie mijn kinderen net zo trots wanneer ze iets nieuws geleerd hebben, of een mooie actie gemaakt hebben, als dat ze een wedstrijd winnen. ‘Kinderen halen hun spelplezier uit winnen’ wordt vaak gezegd. Maar als je spelplezier alleen uit winnen haalt, heb je wanneer je verliest toch een ontzettend groot probleem……!!!

Ik begrijp absoluut dat wat ik mijn kinderen gun zoveel gemakkelijker gezegd is, dan gedaan. Want als vrijwilliger heb je al snel 10 tot 16 kinderen in je groep die dit ook allemaal verwachten. Hoe geef je elk kind hierin de juiste aandacht en begeleiding? Zeker als ouder zonder pedagogische achtergronden, waar door de andere ouders ook nog eens zoveel van verwacht wordt….

Gedurende het hele jaar zie ik de vele voorbeelden van zowel trainers, assistent trainers, leiders, grensrechters en ouders die het winnen van wedstrijden veel hoger in het vaandel hebben staan, dan de ontwikkeling en het plezier van het kind/ team. Wanneer de scheidsrechter in hun ogen een verkeerde beslissing maakt, krijgt deze beste vrijwilliger de wind van voren en soms zelfs erger. Je ziet de afname van van zowel sportende kinderen als vrijwilligers die hier uiteindelijk wel klaar mee zijn en hun biezen pakken. Het is een trieste en verdrietige ontwikkeling….de reden van steeds minder vrijwilligers wordt aangegeven dat er minder betrokkenheid is….ik denk dat dit anders ligt…..

Sportend Nederland heeft in 2022 veel te maken gekregen met uitingen van Grensoverschrijdend Gedrag. Binnen verschillende takken van sport kwam de schokkende realiteit naar voren wat achter de schermen hierin allemaal gebeurd is. Zowel kinderen, maar ook volwassenen die in een zeer onveilige omgeving zwaar beschadigd zijn. En voor wat? Een overwinning? Een kampioenschap? Een eventueel record? En niet alleen dat dit plaats vond, maar ook dat dit stil gehouden is en gestimuleerd is. Het is de prestatiemaatschappij namelijk die deze overwinning, kampioenschappen en records eist.

Sport weerspiegelt in mijn ogen de gehele maatschappij. Waar je leert respect te hebben voor je groepsgenoten, ondanks dat ze misschien nog niet zover ontwikkeld zijn dan jij. Eenieder heeft zijn/ haar kwaliteiten en uit deze op een andere manier. Waarom zouden we kinderen buiten sluiten, of steeds wissel zetten omdat ze niet voldoen aan eventuele verwachtingen van dat team? Eigenlijk zeg je dan keihard dat dit kind er helemaal niet bij hoort. ‘Ga jij maar lekker aan de kant zitten’. Dit wordt ook absoluut gestimuleerd door de ouders langs de lijn die niet begrijpen dat dit kind in de basis staat en niet wissel zit? Anderen zijn toch beter? Het doet me pijn om zulke uitingen langs de lijn te horen en ook trainers die onder druk van deze ouders hier naar luisteren en handelen, wetende dat dit toch niet de bedoeling mag zijn… Een kind wat zoveel plezier heeft in het team, maar waar vragen komen van ouders of het kind niet in een ander team kan spelen omdat hij of zij niet aan de ‘verwachtingen’ voldoet…..Hij of zij is niet ‘goed’ genoeg voor dit team! Ontzettend heftig toch?

In onze hele maatschappij hebben we te maken met niveauverschillen en werk je met collega’s samen met een ander karakter of andere normen en waarden dan jij. Als ervaren leerkracht in het Speciaal Onderwijs kregen we elk jaar nieuwe collega’s; vers van de PABO die nog heel veel te leren hadden. Hoe bizar zou het zijn dat zij dan buiten zouden worden gesloten? Aan de kant gezet zouden worden omdat ze nog niet de ervaring hebben als de anderen? Je helpt toch juist je collega’s, laat ze ontdekken, vallen en raapt ze dan weer op; je bent er dan voor ze. Zo ontwikkelen zij zich verder tot een fantastisch leerkracht. Die kans moeten ze echter wel krijgen zichzelf te mogen zijn en zelf stappen te zetten in hun eigen ontwikkeling.

Dit leren de kinderen juist al in de sport, om elkaar te helpen ondanks verschillen; te motiveren wanneer het even niet lukt. Dit leren wij ze als volwassen niet door juist het tegenovergestelde uit te voeren en de nog niet zover ontwikkelde kinderen van dat moment, steeds aan de kant te zetten of negatief te benaderen tijdens de training of wedstrijd. Niet gek natuurlijk dat kinderen storend gedrag laten zien, minder gemotiveerd worden en uiteindelijk stoppen met de sport. Dat ze zich verstoppen achter hun Ipad, waar niet een ouder of trainer ze lastig valt met steeds negatieve coaching. Daar creëren zij hun eigen veilige en vertrouwde voorspelbare wereld. Terwijl wij dan als volwassenen weer roepen dat de kinderen van tegenwoordig alleen maar achter de Ipad zitten? Is dat voor hen misschien niet DE ontsnapping? Komt dat niet door ons eigen gedrag?

Met ontzettend veel plezier en enthousiasme rijd ik graag vanuit Breda bijvoorbeeld naar Assen, Hoogeveen of Volendam om mijn cursus aan te bieden. Om trainers, vrijwilligers hierin te helpen ieder kind te leren herkennen en erkennen. Want elk kind verdient de kans zich hierin te leren ontdekken en stappen in te zetten. Zij zullen zich dan ook in de maatschappij totaal anders opstellen waarin de mogelijkheid ligt dat eenieder respecteert en geaccepteerd wordt. In de auto (vaak een rit van 2 uur of zelfs langer) luister ik dan naar Radio 1. Dan hoor ik de hoge cijfers van jongeren met een depressie. Dat zij zich niet staande kunnen houden in de prestatiemaatschappij die we geworden zijn. De druk die zij hierin ervaren. Dat ze niet erkend en herkend worden in wat ZIJ graag willen, maar moeten voldoen aan ONZE verwachtingen als ouder. Altijd hoger, altijd beter……Dan hoor ik de hoge cijfers van jongeren in de risicogroep van criminaliteit, dat de geweldsdelicten bij jongeren sterk is gegroeid en dat steeds meer jongeren zich ontzettend eenzaam voelen…..Als ik zie hoe de kinderen tijdens hun hobby, het sporten dan al zo gekleineerd en negatief benadert worden….is dat dan niet het gevolg van ons eigen gedrag? Durven we deze spiegel ons voor te houden? Durven we in te zien dat wij zelf hier een groot negatief aandeel in spelen? Durven we hierin te veranderen en juist ondersteunend te zijn in de keuzes van kinderen, in plaats van leidend? Dat we de vereniging en de vrijwilligers juist helpen, in plaats van alle kritiek te geven, omdat de trainingen, activiteiten niet voldoen aan onze verwachtingen?

Onze jeugd is de toekomst wordt vaak gezegd. Laten we ze dan ook helpen deze persoon te kunnen worden, waarbij ze geaccepteerd worden voor wie ze zijn; ze te herkennen en erkennen voor wie ze zijn. Eigen keuzes te leren maken en ze soms te laten vallen om hier van te leren, maar direct weer op te rapen om te laten zien dat we er altijd voor hen zijn. Dat zal zich direct weerspiegelen binnen onze maatschappij.

Ieder kind en iedere vrijwilliger sporten in een veilig en positief sport-leerklimaat….

DAT is mijn grote wens voor 2023!!